2
ایشان میفرمودند: این عظمت حقیقی اوست. فلهذا ما باید به اطفال خود احترام گذاریم و به نظر بزرگ به آنها بنگریم. زیرا که بزرگند؛ و ما ایشانرا خُرد می‌پنداریم. ابراهیم پسر دوسالۀ رسول الله بقدری بزرگ بود که اگر می‌ماند، به مثابۀ خود پیغمبر بزرگ می‌شد. کأنّه پیغمبر همان فرزندش ابراهیم است که بزرگ شده، و ابراهیم همان پیامبر است، نهایت امر در دوران خردسالی و طفولیّت؛ ذُرِّیَّةً بَعْضُهَا مِن بَعْضٍ.[50]
میفرمودند: لهذا برای احترام کودکان نوزاد، خوب است انسان تا چهل روز مجامعت نکند، و قنداقۀ نوزادان را تا چند ماهگی در مجالس علم و محافل ذکر و حسینیّه و محالّ عزاداری که نام حضرت سیّد الشّهداء برده می‌شود ببرند؛ چرا که نفس طفل همچون مغناطیس است و علوم و اوراد و اذکار و قُدّوسیّت روح امام حسین را جذب میکند. طفل گرچه زبان ندارد ولی ادراک میکند، و روحش در دوران کودکی اگر در محلّ یا در محالّ معصیت برده شود، آن جرم و گناه او را آلوده میکند؛ و اگر در محلّ و یا محالّ ذکر و عبادت و علم برده شود، آن پاکی و صفا را به خود میگیرد
